Archivo por días: 25 de diciembre de 2020


XII Certamen Internacional de Microrrelatos de San Fermín

AITA

Helios Del Santo Gomez

Atzo berriro egin zuen, enegarrenez; Google bilatzailean, “gizon bat sanferminetan dantzan” idatzi, “Irudiak” atalean klikatu, eta aita zenaren argazki bat ageri zen lehendabiziko tokian. Aita maiz azaltzen zen hedabideetako argazkietan, sanferminetako egunotan, edozein unetan dantzatzen hasten zelako, antolatutako dantzaldi batean edo bat-batean, nonahi.

Uztailak 6 ditu. Bakarrik egon nahi du, etxean “gosalduko” du; hala ere, mahai gainean bi plater daude, oso antzekoak: arrautza frijituak, urdaiazpikoa, tomate salda. Berean ez, baina aitarenean kroketa bat dago, hark gustuko zuen bezala.

Otsailean 67 urte bete zituen, erretiroa gozatzen hasia zen, baina Nafarroako Ospitalean 20 egun igaro ondoren, horietatik 15 zaintza intentsiboetako unitatean, hil egin zen apirilaren seian. Koronabirusak eragindako pneumoniaren ondorioz zendu zen, eta senideek ezin izan zioten besarkadarik eman.

Aitak sanferminak maite zituen, txikitatik, eta ez zuen inoiz hutsik egiten. Orain, gainera, erretiroa hartuta, nahi adina gozatzeko beta izango zuen. Pandemiak eraman zuen. Latza. Aurrerantzean mundua, eta harekin logika ugari, aldatuko dira. Akaso. Pandemia itzuliko balitz, nahiko luke gaitzak besteen gurasoak ez eramatea. Akaso. Gauzak ezberdin egiteko hautua hartzen bada.

Arreba azaldu da etxera, aitarik gabeko lehendabiziko sanferminetan, anaiari musu handi bat emateko gogo bizia zuelako. Eta anaiari galdetu dio ea oroitzen den aitak oparitu zion koloretako soinekoarekin; uztailaren 12an, arrebak hori jantzita ospatuko du urtebetetzea. 

SEMILLERO

Jaime Padrón Benítez

Salió rezagado, como regulando energías.

Sus compañeros le sacaban metros y ese margen fue mortífero.

Pobre Casimiro, le abrió el tórax al aire y sus ojos trasnochados se apagaron; seguidamente Julián resopló con pavor cuando le corneó y destrozó la armonía del cuello; al tercero lo cogió por una de sus axilas y lo alzó en vilo arrojándolo contra unas tablas. ¡Lo mató! Coreamos trágicos y estupefactos al unísono, pero no, Teodoro se salvaría, tuvo suerte, su cornada fue aparatosa, aunque no letal.

El peor astado del encierro lo llamaron.

Salió al último, a ofrecer su vida en la arena. Julián Marín, su matador, estaba concentrado y quería la gloria de los grandes toreros. Aquel negro ejemplar se mostró tan bravo, tan noble y tan toro, que la faena se fue cuajando larga y apoteósica. Verónicas ceñidas, gaoneras, naturales, pases de pecho, manoletinas y molinetes adornaron aquel recital de bravura y valentía en esa extraña simbiosis toro-torero. Oles infinitos bajaron de los tendidos. Luego el acero penetró frío y letal hasta las bolas. Fue la estocada de aquel San Fermín. En segundos Semillero cayó muerto. Dos orejas merecidas al matador y una vuelta al toro.

El mejor de la corrida, también lo llamaron.