Archivo por días: 21 de febrero de 2022


XIII Certamen Internacional de Microrrelatos de San Fermín

TADEO Y BRAULIA

Maria Lourdes Aparicio Agreda

Braulia dut izena eta Illinois-ean bizi naiz. Nire familiak Illionis-eko erregina deitzen dit. Zergatik? Ernestek, nire aita pontekoak, Sanferminetara joatea gustukua baitzuen eta urtero ikusten zituen Iruñeko erraldoietariko bat, Braulia erregina izena duelako. Hala ere, berak egin zituen milaka argazkietan nire antza ikusten saiatzen banaiz ere, ez dut antzik aurkitzen.
Aurten erabaki dut leku eta ohitura berriak ezagutzeko eta fauna basatia hurbiletik sentitzeko.
Hegazkinera igo bezain pronto musika entzuteko kaskoak jantzita eta inguruan gertatzen den guztitik isolatu naiz. Baina, a ze estuasuna sentitu dudan hegazkinetik jaitsi eta Gaztelu enparantzan kokaturik dagoen hotelera eraman nautenean!
Zergatik? Pasaia berdea ikusi eta haizea eta ostoen soinua entzun ordez, txuri eta gorriz jantzitako jendetza abesten eta dantza eginez izan delako inguruan izan dudan ikuspegia.
Geroago, unetxoa zela “momentikoa” esan du norbaitek eta… “Hiru, bi, bat. ZIUN!” entzun bezain laister, zezen beltzak korrika bizian kalean zeuden. Irudi zinematografiko batetik ateratako korridoreak, zuriz eta gorriz jantzita, taldearen parte zirenak. Eszitazio deskribaezinak bidea egin zuen eta izua oraindik gorputzean nuela txistularien alardeak ateratzen hasi dira. Hora non agertzen diren buruhandiak, kikikiak, zaldikoak eta Asia, Amerika, Afrika eta Europako lau errege eta erregina erraldoiak.
Orduan margolaria eta artisaua den Tadeok luma bat oparitu eta hasi naiz idazten zuentzako istorioak.
 

SUPERHÉROE

Sonia Segur Velaz

Y ahí estaba yo. Otro año más. Ya podía visualizar la explosión de color blanco y rojo que en esos momentos inundaba la ciudad. La piel se me erizaba. La emoción contenida durante todo el año porfin florecía en mí, como ese resurgir del Ave Fénix. Podía oir los gritos de alegría de los más txikis pero también de los mayores aclamándome, gritándome. La respiración se me tornaba agitada, las pulsaciones parecían enloquecer por momentos. Ya casi era la hora. Miré el reloj. Tres, Dos, Uno… ¡Pummmmmmmmm!!!!
¡ Por Fin! El momento tan ansiado había llegado. Rápidamente acabe de ajustarme la cabeza y me miré en el espejo. ¡Genial! Me sentía todo un Superman. La sonrisa se dibujaba en mi cara. Como si de magia se tratara abrí mi ansiado tesoro. Que ganas de volver a cojerla como si de empuñar la gran espada de un poderoso Rey se tratara, la agité en el aire y ahora si estaba preparado. Baje corriendo las escaleras de dos en dos y salí por el portón de la vieja escuela. La algarabía era inmensa. Y entonces me vieron. Los niños corrían en torno a mí gritando: ¡Con el palo no, con la verga si!. ¡ Verrugas, verrugas!!