XIII Certamen Internacional de Microrrelatos de San Fermín


(EKAINA)

Amaya Indave Navarlaz

Iruñean urtea uztailaren 6an hasten da. Egun hartako goizeko hamabitan, hiria irakite-puntura iristen da, bolbora usaina, gaita-hotsak eta marea zuri-gorri batean murgilduta. Une katartiko horretatik aurrera festa 204 orduz garatzen da etengabe, uztailaren 14ko gauerdian gure algara kolektiboa ahitzen zaigunera arte. Jarraian datorrena hamaika hilabeteko hutsune erraldoia da.

Eta “hamaika hilabete” diot, izan ere, kanpotarrek ekaina deitzen duten aldia lau asteko parentesi bat besterik ez baita iruindarrontzat, gau eta egunekin eraikitako zubia, festa prestatzeko atazekin betetzen dugun tartea: zezen-plazarako abonamendua berritzea, gure neurriko arropa zuria aurkitzea, jaietara etorriko diren lehengusuentzako koltxoi puzgarria trastelekutik ateratzea, elikagai koipetsuen eta denetariko edarien kargamentua erostea…

Ekain honetako parentesia jasanezina zait. Zereginen zerrenda hutsik daukat, orriaren zuritasuna galdera-marka bakarti baten handitasunak beteko balu bezala. Orri biluziari aurre egin ezinik, denbora arintzeko egin ditzakedan kontuen oharrak hartu ditut: auzoko igerilekuan izena ematea, arnasik gabe uzten ez nauen bainujantzi bat erostea, Espartzako kanpinean erabiltzeko kanpin-denda trastelekutik ateratzea…

Nire hutsune existentzialarekin nolabait amaitu asmoz, supermerkatura jo dut. Automata gisa orga korridoreetatik gidatzean, dendako megafoniak esnatu egin nau. Ahots alai batek Greziako produktuen astea iragarri du gogo biziz. Oharkabean, ideia batek harrapatu nau, eta orga mousakarekin, kalamata olibekin, feta gaztarekin eta jogurtarekin bete dudan bitartean, parentesia itxi dut.

Hau azken puntua ez delako. 

EL TORO AZUL

José Fernando Cuenca Gómez

EL TORO AZUL

Es plena noche cuando el toro azul salta al suelo y sale por la puerta entreabierta. Mira a un lado y a otro. Las calles están vacías, en silencio. El plan es saltar la valla, unirse con sus compañeros y correr con ellos por las calles de la ciudad hasta entrar como un ciclón en la plaza. Los hombres no saben que los toros azules pueden saltar como gamos.
Tras el atlético salto, un manso, veterano de años anteriores, le narra las fiestas del año pasado. Carreras, resbalones, topetazos, sudor, el corazón desbocado, vítores en la plaza. Luego caballos, picas, dolor, muleta, banderillas, jadeos, espada, sangre, muerte gloriosa.
El toro azul abre con sorpresa y espanto los enormes ojos esféricos. Se hace el despistado y silbando se aleja, como quien no quiere la cosa hacia la valla.
De nuevo en la calle solitaria camina silenciosamente pegado a la fachada, no vaya a ser que lo descubran. El eco de los cascos parece volar por toda la ciudad. En unos minutos se introduce de nuevo en su morada y tras brincar vuelve a la camiseta de la que nunca debió escapar.